شناخت حبوبات:

پس از غلات، دومین منبع مهم غذایی بشز، حبوبات است. این گیاهان متعلق به خانواده ی بقولات¹ و زیر خانواده پروانه آسایان² می باشند

 

طبق آمار منتشره ی  فائو³ سطح زیر کشت کل گیاهان بقولات که به منظور تولید دانه کاشته می شوند حدود 18میلیون هکتار (13 درصد زیر کشت کل غلات) و محصول آنها بین 43تا44 میلیون تن است.

در بسیاری از کشور های در حال توسعه، مردم اساساً از محصولات پر نشاسته مانند برنج، گندم، ذرت، سورگوم، سیب زمینی و کاساوا تغذیه می کنند. این محصولات از نظر پروتئین غنی نیستند، حال آنکه یکی از مشکلات نابهنجار فعلی میلیون ها نفر از مردم خصوصاً آنهایی که در مناطق گرم زندگی می کنند، کمبود پروتئین است. حبوبات از نظر پروتئین غنی می باشند و در بسیاری از کشور ها مصرف می شوند.

کمبود پروتئین یا عدم توازن بین مصرف پروتئین و هیدرات کربن از مشخصات رژیم غذایی انسان ها در اقلیم های گرمسیری است. دانه ها غلات حاوی 9تا12درصد پروتئین هستند و لذا افزایش گوشت و حبوبات این تغذیه را متعادل و کامل می کند. اندام های رویشی و دانه های حبوبات سرشار از پروتئین هستند (جدول1–1). علاوه بر این بعضی از آنها دارای مقادیر زیادی روغن گیاهی در دانه هایشان هستند (نخود زراعی). 20 تا 30 درصد وزن دانه های حبوبات را پروتئین تشکیل می دهد (درمورد سویا تا 50 درصد نیز گزارش شده است). پروتئین موجود در دانه های حبوبات 2 تا 3 برابر غلات و 10 تا 20 برابر بیشتر از گیاهان غده ای (کاساوا، سیب زمینی شیرین، تارو و یام) است. نسبت نشاسته به پروتئین در حبوبات از 5/2: 1 تا 3/1 و در غلات 6: 1 و درگیاهان غده ای 15: 1 است.

ارزش بیولوژیکی پروتئین موجود در حبوبات گرمسیری مربوط به مقدار اسید های آمینه اساسی و ضروری آن است.